ശരീരം ഒരു ഉപകരണമാണ്. ഈ ശരീരം നാം ബോധപൂര്‍വം നമുക്കുവേണ്ടി നിര്‍മിച്ചതല്ല. നാം ഉറങ്ങുമ്പോഴും ശ്വസനം മുതലായ കര്‍മങ്ങള്‍ അത് സ്വയം ചെയ്യുന്നു. പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഓരോ ഘടകത്തിനും പ്രപഞ്ചസംവിധാനത്തില്‍ നിയതമായ കര്‍മമുണ്ട്. ആ കര്‍മം മൊത്തം സംവിധാനത്തിന്റെ നടത്തിപ്പിന്റെ ഭാഗമാണ്. അതിനാല്‍, ഒരാള്‍ക്കും നിയതകര്‍മങ്ങള്‍ കൈയൊഴിയാനാവില്ല.

സത്ത്വഗുണസമ്പന്നനും അറിവുകൊണ്ട് സത്യം കണ്ടെത്തി സംശയങ്ങളറ്റവനും പഠിച്ചതൊക്കെ ബുദ്ധിയില്‍ വേണ്ടപോലെ നിലനിര്‍ത്താന്‍ ശക്തിയുള്ളവനും നിയതകര്‍മങ്ങള്‍ എത്ര കഠിനമാണെങ്കിലും ചെയ്യുന്നു, അവയില്‍ വെള്ളം ചേര്‍ക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നുമില്ല. കര്‍മങ്ങളുടെ ആകെത്തുകയാണ് മനുഷ്യന്റെ നിലനില്പിന്റെ പിന്‍ബലം.

വൈരുധ്യാത്മകമായ പ്രകൃതിയെ ആശ്രയിച്ചാണ് ജീവചലനം. പരമാത്മസ്വരൂപമാകട്ടെ, സമവസ്ഥിതമാണ്, സമന്വിതാവസ്ഥയാണ്. ജീവിച്ചിരിക്കെ അതുമായി താദാത്മ്യം പ്രാപിക്കാന്‍ സംഗരഹിതമായും ഫലേച്ഛ കൂടാതെയും നിയതകര്‍മങ്ങള്‍ ചെയ്തു ശീലിക്കേണ്ടതാണ്.

ഇത് എളുപ്പമല്ല. കാരണം, പ്രവര്‍ത്തനോപാധികളായ ഇന്ദ്രിയങ്ങള്‍ പ്രകൃത്യാ ദ്വന്ദ്വങ്ങളില്‍ അധിഷ്ഠിതങ്ങളാണ്. സുഖാനുഭൂതിയും അസുഖാനുഭൂതിയും അവ ഉളവാക്കിക്കൊണ്ടേ ഇരിക്കും. സുഖദുഃഖങ്ങളെ തിരിച്ചറിയുന്നത് ദേഹരക്ഷയ്ക്ക് ആവശ്യവുമാണ്. പക്ഷേ, അവയെ വാസനകളുമായി ബന്ധപ്പെടാന്‍ അനുവദിക്കാതിരിക്കാം. ഈ നിയന്ത്രണം നമുക്ക് അപരിചിതമല്ല. വിഷമമുള്ള വിഷയങ്ങളും പഠിക്കാന്‍ നമുക്കു സാധിക്കുന്നില്ലേ? അരുചികരമായ മരുന്ന് നാം ശീലിക്കാറില്ലേ? ഭഗവദ്ഗീത പാരായണം ചെയ്തും അവശ്യം ചെയ്തിരിക്കേണ്ട മൂന്നുതരം കര്‍മങ്ങള്‍ ചെയ്തു ശീലിച്ചും അറിവ് അനുഭവപാഠമാക്കാം. ആദ്യമൊക്കെ സംശയങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിക്കൊണ്ടിരിക്കും. പുരോഗമിക്കുന്തോറും ഈ അറിവ് വിജ്ഞാനമായി, സ്വാഭാവികമായി ജീവിതത്തില്‍ വരും. അപ്പോള്‍ കര്‍മയോഗം എളുപ്പമാകും.

(തുടരും)