പതിനെട്ടും പത്തൊന്‍പതും ഇരുപതും ശ്ലോകങ്ങളില്‍ പരമാത്മാവിന്റെ ആദ്യന്തവിഹീനതയും അനന്തവ്യാപ്തിയും തൊട്ടുകാണിച്ചു. ഇപ്പോള്‍ എല്ലാറ്റിനെയും പ്രലയനം ചെയ്യിക്കുന്ന രുദ്രഭാവം എടുത്തുകാണിക്കുന്നു. പ്രാതിഭാസികമായിട്ടുള്ള നാമരൂപങ്ങളുടെയെല്ലാം അധിഷ്ഠാനമായിരിക്കുന്നത് നിത്യസദ്‌വസ്തുവായ ബ്രഹ്മമാണ്. അതുകൊണ്ട്, സൃഷ്ടമായതിനെയെല്ലാം സംഹാരപ്രക്രിയകൊണ്ട് ഹനിച്ചാലും ബ്രഹ്മത്തിന്റെ അസ്തിത അവശേഷിക്കും.''
ദംഷ്ട്രാകരാളാനി ച തേ മുഖാനി
ദൃഷ്‌ടൈ്വവ കാലാനലസന്നിഭാനി
ദിശോ ന ജാനേ ന ലഭേ ച ശര്‍മ
പ്രസീദ ദേവേശ ജഗന്നിവാസ
തേറ്റപ്പല്ലുകള്‍കൊണ്ട് ഭയങ്കരങ്ങളും കാലാഗ്‌നിതുല്യങ്ങളുമായ അങ്ങയുടെ മുഖങ്ങള്‍ കണ്ടിട്ടുതന്നെ (എനിക്ക്) ദിക്കുകള്‍ അറിയാതായിരിക്കുന്നു, മനശ്ശാന്തി കിട്ടുന്നുമില്ല. ജഗത്താകമാനം അധിവസിക്കുന്ന പ്രകാശേശ്വരാ, പ്രസാദിച്ചാലും.
ബാഹുബലം എത്രയുണ്ടായാലും, മെഗാമെഗാട്ടണ്‍ ബോംബുകള്‍ എത്രയെല്ലാം കൈവശമുണ്ടായാലും ലോകത്രയം കീഴടക്കിയവനായാലും മനുഷ്യന്‍ ഈ പ്രലയനശക്തിക്കു മുന്നില്‍ തീര്‍ത്തും നിസ്സഹായനും നിരാലംബനുമാണ് എന്നാണ് പാഠതാത്പര്യം. പരിസരബോധം നഷ്ടപ്പെട്ട് മനശ്ശാന്തി കൈമോശം വന്ന് ഭയചകിതനായി ആ ശക്തിയോട് 'കാരുണ്യം കാട്ടിയാലും!' എന്ന് ഇരക്കുകയല്ലാതെ ഗത്യന്തരമില്ല. മായ്ക്കപ്പെടുന്ന സ്‌ളേറ്റില്‍ എഴുതിയ അക്ഷരമായിപ്പോകുന്നു ഏത് കൊലകൊമ്പനും. ഈ അവസ്ഥയില്‍ മാനസികാഘാതം കാരണം വീണുപോകാം, ബോധം തിരിച്ചുകിട്ടുമ്പോള്‍ ഈശ്വരഭക്തിയുണ്ടാകാം, ആ ഭക്തിയുടെ പാരമ്യത്തില്‍ പരംപൊരുളില്‍ ലയിക്കാം. ബോധം തിരികെ കിട്ടിയാലും ഓടി രക്ഷപ്പെടാന്‍ വെറുതെ ശ്രമിച്ച് എങ്ങുമെത്താതെ വീഴാം. അതൊക്കെ ഓരോരുത്തരുടെ ഇഷ്ടവും സംസ്‌കാരവും അനുസരിച്ചിരിക്കും. ഏതായാലും, ഈ കാഴ്ച ഒരിക്കല്‍ കണ്ട ആരും താന്‍പോരിമ എന്നതിന് തന്‍വലിപ്പം എന്ന അര്‍ഥം കല്പിക്കാനിടയില്ല. തന്റെ ചെറുപ്പവും ക്ഷണികതയും മനസ്സിലാക്കാതിരിക്കയുമില്ല.

(തുടരും)