യുഞ്ജന്നേവം സദാത്മാനം
യോഗീ വിഗതകല്മഷഃ
സുഖേന ബ്രഹ്മസംസ്​പര്‍ശം
അത്യന്തം സുഖമശ്‌നുതേ

ഇങ്ങനെ നിരന്തരം (തന്റെ ആത്മസ്വരൂപത്തോട്) തന്നെത്തന്നെ യോജിപ്പിക്കാന്‍ പ്രയത്‌നനിച്ച് പാപമുക്തനായ യോഗി ബ്രഹ്മസംസ്​പര്‍ശം എന്ന ആത്യന്തികസുഖത്തെ അനായാസം പ്രാപിക്കുന്നു.
മുന്‍ ശ്ലോകത്തില്‍ പറഞ്ഞ സത്യംതന്നെ ഇവിടെ സാധകന്റെ അനുഭവമെന്ന നിലയില്‍ അവതരിപ്പിക്കുന്നു. ബ്രഹ്മസംസ്​പര്‍ശം എന്നതും സ്​പര്‍ശം തന്നെയാണ്. തന്നിലെ ഉണ്മയില്‍നിന്ന് അന്യമായതിനെ സ്​പര്‍ശിച്ചാണ് ലൗകികസുഖങ്ങള്‍ ഉണ്ടാകുന്നതെങ്കില്‍ ഈ സ്​പര്‍ശവിഷയം തന്നിലെ ഉണ്മ തന്നെ എന്ന അന്തരമേ ഉള്ളൂ. ക്ലേശിച്ചാണ് ലൗകികസുഖങ്ങള്‍ നേടുന്നത്. പക്ഷേ, ഈ സംസ്​പര്‍ശസുഖം ലഭിക്കുന്നത് അനായാസമാണ്. ഒരു കലാകാരനോ ശാസ്ത്രജ്ഞനോ ഒരു പുതിയ ദര്‍ശനം കിട്ടുന്നപോലെ ഒരു വെളിപാടുതന്നെ ഇതും. ഒരു ചീള് വെളിച്ചവും സ്ഥിരമായ വെളിച്ചവും തമ്മിലുള്ള അന്തരമുണ്ടെന്നേ ഉള്ളൂ. ഈ അനുഭവം ശാശ്വതഭാവമായിത്തീരുന്നു.
(തുടരും)