ന കര്‍ത്തൃത്വം ന കര്‍മാണി
ലോകസ്യ സൃജതി പ്രഭുഃ
ന കര്‍മഫലസംയോഗം
സ്വഭാവസ്തു പ്രവര്‍ത്തതേ

പ്രഭു (പരമാത്മാവ്) ലോകര്‍ക്കായി കര്‍ത്തൃത്വവും കര്‍മങ്ങളും കര്‍മഫലസംബന്ധവും സൃഷ്ടിക്കുന്നില്ല. എന്നാല്‍ സ്വഭാവംകൊണ്ട് (സൃഷ്ടികള്‍) പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നു.

(താന്‍തന്നെ സകല ദിക്കിലും പ്രകര്‍ഷേണ പ്രകാശിക്കുന്നു. താന്‍തന്നെ സര്‍വത്തെയും പ്രകാശിപ്പിക്കുന്നു. താന്‍തന്നെ സര്‍വാത്മനാ പ്രകാശിക്കുന്നു എന്നതുകൊണ്ട് പ്രഭു).

ഈശ്വരനും മനുഷ്യനും തമ്മിലുള്ള ബന്ധത്തിന്റെ അടിത്തറയെക്കുറിച്ചുള്ള തെറ്റായ ധാരണകള്‍ തിരുത്തുന്നു. വേദങ്ങളുടെ കര്‍മകാണ്ഡത്തിലെ ഈശ്വരന്‍ എല്ലാമെല്ലാം സൂക്ഷ്മമായി നിരീക്ഷിച്ച്, പുണ്യപാപങ്ങളുടെ കണക്കെടുത്ത് സൂക്ഷിച്ച്, അന്യൂനമായ നീതിബോധത്തോടെ വിധിക്കുകയും ആ വിധി കര്‍ക്കശമായി നടപ്പാക്കുകയും ചെയ്യുന്ന സര്‍വശക്തനാണ്. അദ്ദേഹം മനുഷ്യര്‍ക്കായി കര്‍മങ്ങളും കര്‍മഫലങ്ങളോട് വേഴ്ചയും കര്‍മത്തിനുള്ള അധികാരവും സൃഷ്ടിക്കുന്നു.

പക്ഷേ, ഉപനിഷത്തില്‍ ഈശ്വരനെക്കുറിച്ചുള്ള ധാരണ ഈ വിധത്തിലല്ല. സൃഷ്ടിയുടെ ബീജവും സ്രഷ്ടാവും ആയ പരമാത്മാവ് പരമാനന്ദസ്വരൂപനും ഗുണാതീതനുമാണ്. അത് പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ജീവനാണ്. (പ്രപഞ്ചത്തില്‍ നന്മതിന്മകളുടെ അടിസ്ഥാനമെന്ത് എന്ന ചോദ്യത്തിനുള്ള ഉത്തരം അടുത്ത ശ്ലോകത്തില്‍ ലഭിക്കാനിരിക്കുന്നു.)

എല്ലാമാകുന്ന ഒന്നില്‍നിന്ന് ഭേദം സംഭവിച്ചാണ് സൃഷ്ടിയുടെ തുടക്കം. ഒന്നായത് പലതാവുന്നു. അങ്ങനെ എല്ലാമായത് എല്ലാം തികയാത്തതായി (അപൂര്‍ണമായി) സ്വയം ഭവിക്കുന്നു. അതോടെ അജ്ഞാനം ജ്ഞാനത്തെ ആവരണം ചെയ്യുന്നു. പലതായതിന് വെവ്വേറെ സ്വഭാവവിശേഷങ്ങള്‍ ക്രമേണ ഉണ്ടാവുന്നു. (differen tiation and evolution).

പ്രകൃതിയുടെ സ്വഭാവമനുസരിച്ചാണ് സൃഷ്ടിയും സ്ഥിതിയും സംഹാരവും നടക്കുന്നത്. ചരാചരങ്ങളുടെയെല്ലാം സൂക്ഷ്മശരീരം (രൂപനിര്‍മാണക്ഷേത്രം) നിലനില്‍ക്കുന്നത് പ്രകൃതിയിലാണ് (അക്ഷരബ്രഹ്മത്തിലാണ്). കാണപ്പെടുന്ന ദേഹങ്ങള്‍ ക്ഷരപ്രപഞ്ചത്തില്‍ അവയുടെ പരാവര്‍ത്തനങ്ങളാണ്. ആദിസ്​പന്ദത്തിന്റെ അനുരണനസ്​പന്ദങ്ങളിലൂടെ, കരണപ്രതികരണങ്ങളായി, പ്രകൃതി പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നു. കര്‍മങ്ങളും അവയോടുള്ള സംഗവും കര്‍ത്തൃത്വവും പ്രകൃതിയുടെ സൃഷ്ടികളാണ്. പ്രകൃതിയിലെതന്നെ എല്ലാ സൃഷ്ടികളും അവ വെവ്വേറെ ആകുന്ന മുറയ്ക്ക് വെവ്വേറെ സ്വഭാവവിശേഷങ്ങള്‍ പ്രകടമാക്കുന്നു. ഈ സ്വഭാവവിശേഷങ്ങള്‍ പ്രകൃതിയിലുള്ള ഓരോന്നിന്റെയും കര്‍മങ്ങള്‍ രൂപപ്പെടുത്തിയെടുക്കുന്നു.

(തുടരും)