ശ്രീഭഗവാനുവാച:
അശോചാനന്വശോചസ്ത്വം
പ്രജ്ഞാവാദാംശ്ച ഭാഷസേ
ഗതാസൂനഗതാസൂംശ്ച
നാനുശോചന്തി പണ്ഡിതാഃ

(പണ്ഡാ = ആത്മവിഷയമായിരിക്കുന്ന ബുദ്ധി. അത് ഉള്ളവന്‍ പണ്ഡിതന്‍). ഭഗവാന്‍ പറഞ്ഞു:
ആരെക്കുറിച്ചാണോ ദുഃഖിക്കേണ്ടാത്തത് അവരെച്ചൊല്ലി നീ വല്ലാതെ സങ്കടപ്പെടുന്നു. (അതേസമയം) വിവേകികളുടെ ശൈലിയില്‍ സംസാരിക്കയും ചെയ്യുന്നു! (കഷ്ടം!). ജീവന്‍ പോയവരെപ്പറ്റിയും ജീവന്‍ പോകാത്തവരെപ്പറ്റിയും പണ്ഡിതന്മാര്‍ ദുഃഖിക്കാറില്ല.
ചരാചരങ്ങളിലുള്ള എല്ലാ ജീവനും പ്രപഞ്ചജീവന്റെ സ്ഫുരണമാണ്. അതിനാല്‍ ജീവന്‍ എങ്ങും പോകുന്നുമില്ല, വരുന്നുമില്ല. ഈ അറിവുള്ളവര്‍ ജീവനെച്ചൊല്ലി ദുഃഖിക്കാറില്ല. അറിവുള്ളവരെപ്പോലെ (ന്യായയുക്തമെന്നു തോന്നുംവിധം) നീ സംസാരിക്കുന്നുവെങ്കിലും ഈ അടിസ്ഥാനപരമായ അറിവ് നിന്നില്‍ ഇപ്പോള്‍ കാണുന്നില്ല.

(നാശമുള്ള ഇക്കാണായ പ്രപഞ്ചം (ക്ഷരബ്രഹ്മം), അതിന്റെ അമ്മയും നാശരഹിതവുമായ അവ്യക്തമാധ്യമം (അക്ഷരബ്രഹ്മം), അതിലെ സ്​പന്ദനങ്ങളുടെ ബീജാവാപം നടത്തുന്ന ഈശം (അക്ഷരാതീതം) എന്നിങ്ങനെ മൂന്നു ഭാവങ്ങളുള്ള സങ്കല്പം ഉള്‍പ്പെടെ സമഗ്രമായ പ്രപഞ്ചവിജ്ഞാനം ഗീതാകാലത്തിനു മുന്‍പേതന്നെ നിലവിലുണ്ടായിരുന്നു എന്ന് കരുതണം. അര്‍ജുനന് പറ്റിയ മറവി ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നപോലെയാണ് തുടര്‍ന്നു പറയുന്നത്).

ന ത്വേവാഹം ജാതു നാസം
ന ത്വം നേമേ ജനാധിപാഃ
ന ചൈവ ന ഭവിഷ്യാമഃ
സര്‍വേ വയമതഃ പരം

ഞാന്‍ ഒരിക്കലും ഇല്ലാതിരുന്നിട്ടില്ല. നീയും ഇല്ലാതിരുന്നിട്ടില്ല. ഇക്കാണുന്ന രാജാക്കന്മാരാരും ഇല്ലാതിരുന്നിട്ടില്ല. നാമെല്ലാരും ദേഹനാശത്തിനപ്പുറമുള്ള ഭാവികാലത്തും ഇല്ലാതാവുകയും ഇല്ല.

'ദേഹഭേദത്തെ അനുസരിച്ചാണ് ഇവിടെ ഞാന്‍ നീ ഈ രാജാക്കന്മാര്‍ എന്ന് ബഹുവചനം പ്രയോഗിച്ചിരിക്കുന്നത്. ആത്മഭേദത്തെ സംബന്ധിച്ചല്ല. ആത്മാവ് എല്ലാ ദേഹങ്ങളിലും ഒന്നുതന്നെ'-ശങ്കരഭാഷ്യം.